Na prestonicu Srbije, Beograd, palo je 1.457 bombi tokom prvog i drugog dana pravoslavnog Uskrsa, 16. i 17. aprila 1944. godine. Ovo bombardovanje, koje je postalo poznato kao „Krvavi Uskrs“, rezultiralo je rušenjem 687 zgrada i pronalaskom 1.161 leša u ruševinama do 20. aprila. Broj teško povređenih osoba iznosio je 1.468. Ovaj događaj dugo je bio tabu tema, a ni danas se ne zna sve o njegovim uzrocima i posledicama.
Britanska vojska, pod komandom Balkan er-forsa, izvršila je 11 bombardovanja Beograda i drugih srpskih gradova 1944. godine. Britanski obaveštajac Majkl Liz, koji je bio na terenu u tom periodu, primetio je da su saveznički bombarderi napadali srpske civile, dok su se nalazili pod komandom Josipa Broza Tita. Intenzitet bombardovanja bio je toliki da je prevazišao čak i napade nemačkog Luftvafea iz 1941. godine. Istoričari ističu da su bombardovanja imala vojni, ekonomski, moralni i politički aspekt, a politički motiv se često stavlja na prvo mesto.
Cilj bombardovanja bio je da se stanovništvu pokaže ko je sada gazda, a bombardovanje u Prijepolju, gde su partizani igrali kolo i vikali „Neka vide četnici na čijoj su strani saveznici“, dodatno potvrđuje ovu tezu. Civilne žrtve tokom bombardovanja Beograda bile su ogromne, a prema izveštajima, saveznički napadi nisu doneli značajnu štetu nemačkim vojnim ciljevima, ali su izazvali strašne posledice po civile.
Kada su stanovnici Beograda prepoznali savezničke avione, bili su obuzeti oduševljenjem, verujući da se avioni vraćaju iz napada na neprijateljske ciljeve. Međutim, ubrzo su usledile prve eksplozije. Izveštaji iz Mihailovićevog štaba beleže užasne scene razaranja i leševa na ulicama. U danima nakon bombardovanja, kolone s kovčezima protezale su se kilometrima do beogradskih groblja.
U to vreme, niški okružni načelnik Jovan Barjaktarević komentarisao je da bi razumeo bombardovanje jedino da su oni bili zaraćena strana, ukazujući na apsurdnost situacije da su saveznici zapravo bombardovali one koji su se borili protiv okupatora. Bi-Bi-Si je 1944. godine objavio vest da su saveznici na zahtev maršala Tita bombardovali Beograd, što je izazvalo reakciju jugoslovenskog poslanika u britanskoj vladi, Bogoljuba Jeftića, koji je izrazio nezadovoljstvo zbog stavljanja saveznika na jednu stranu u građanskom ratu.
Tito i njegovi saradnici, poput Edvarda Kardelja, odbili su predloge za bombardovanje Zagreba i Ljubljane, dok su Koča Popović i britanski obaveštajac Džon Heniker Mejdžor aktivno predlagali ciljeve za bombardovanje u Srbiji. Popović je slao radiogrami u kojima je zahtevao bombardovanje određenih gradova i ulica, dok se odlučivanje o tim napadima vršilo kroz kanale između britanske komande i Tita.
Ova bombardovanja su ostavila dubok trag u kolektivnoj svesti srpskog naroda, a pitanja o motivima i posledicama ovih akcija i dalje su predmet istraživanja i rasprave među istoričarima. Nažalost, mnogi od tih događaja ostali su neistraženi ili zaboravljeni, čime se dodatno produbljuje misterija oko „Krvavog Uskrsa“ i uloge koju su saveznici imali u razaranju Beograda i drugih srpskih gradova tokom Drugog svetskog rata.
