Ovim rečima Slobodan Selenić opisuje Ljubomira Simovića, istaknutog dramskog autora čija je karijera započela kao pesnika, a zatim se razvila u impresivnog dramskog pisca. Njegova dela, posebno „Hasanaginica“ i „Čudo u Šarganu“, donela su inovacije u našu dramsku literaturu i pozorište, a time su i potvrđena kao izuzetno značajna.
Praizvedba „Hasanaginice“ održana je u maju 1974. godine u Narodnom pozorištu u Beogradu pod režijom Želimira Oreškovića. Ova drama, inspirisana poznatom epskom pesmom, brzo je postala popularna i izvođena je u mnogim gradovima Srbije, uključujući Užice, rodni grad Simovića. Glavne uloge su tumačili istaknuti glumci tog vremena, a predstava je dobila značajnu pažnju publike i kritičara.
Jagoš Marković je 2001. godine, gotovo tri decenije nakon praizvedbe, ponovo režirao „Hasanaginicu“ u Beogradu. Ova verzija je postala najdugovečnija predstava u nacionalnom teatru, s brojnim promenama u glumačkom ansamblu tokom godina.
„Čudo u Šarganu“, drugo značajno Simovićevo delo, započelo je svoj pozorišni život oktobra 1975. godine u Ateljeu 212 u režiji Mire Trailović. Ova predstava je takođe postala poznata po svojoj izvanrednoj produkciji i trajala je na repertoaru do rekonstrukcije pozorišta. U legendarnoj podeli, glumili su Mira Banjac, Ružica Sokić i Seka Sablić. Dejan Mijač je 2002. godine vratio ovu dramu na scenu, stvarajući četvorosatnu predstavu koja je privukla veliku pažnju publike.
„Čudo u Šarganu“ je tokom godina izvođeno u gotovo svim srpskim pozorištima, a gledaoci su imali priliku da uživaju u njemu u gradovima kao što su Zaječar, Novi Sad, Kruševac i Niš. Ova drama je takođe postala simbol srpskog pozorišta i prepoznata je kao vrhunsko umetničko delo.
Osim „Hasanaginice“ i „Čuda u Šarganu“, Ljubomir Simović je napisao i dramu „Putujuće pozorište Šopalović“, koja je praizvedena oktobra 1985. godine u Jugoslovenskom dramskom pozorištu. Ova drama okupila je najistaknutije glumce i osvojila brojne nagrade na Sterijinom pozorju 1986. godine. „Šopalovići“ su se izvodili pet sezona i gostovali širom bivše Jugoslavije i inostranstva.
U Narodnom pozorištu, „Šopalovići“ su premijerno izvedeni 2001. godine u režiji Kokana Mladenovića. Ova verzija je dodatno osvežila popularnost drame, dok su se uloge poverile talentovanim glumcima. Tokom godina, Jagoš Marković se vratio ovom delu, režirajući „Hasanaginicu“ i „Čudo u Šarganu“ u JDP-u.
Među rediteljima koji su se vraćali Simovićevom delu, Egon Savin ostaje jedini predstavnik. Njegova režija „Čuda u Šarganu“ u Narodnom pozorištu 2015. godine bila je još jedan uspeh u njegovoj karijeri. Povodom smrti Ljubomira Simovića, Savin je istakao njegov značaj u srpskoj kulturi, nazivajući ga „najvećom i najsjajnijom planetom“ u našoj kulturnoj galaksiji. Njegova dela su se pokazala kao klasici, a srpska dramska književnost je zahvaljujući njemu postala jedna od najznačajnijih u Evropi.
Osim dramskih dela, Simović je poznat i po svojoj istorijskoj drami „Boj na Kosovu“, koja je nastala 1988. godine. Ova drama je kasnije adaptirana u film, a zanimljivo je da je postavljena i u Pozorištu lutaka „Pinokio“, što je pokazalo njegovu svestranost i sposobnost da se prilagodi različitim pozorišnim formama.
Kroz svoja dela, Ljubomir Simović je ostavio dubok trag u srpskom pozorištu i književnosti, a njegovo nasleđe će se nastaviti prenositi na buduće generacije umetnika i publike.
