Decenijske nasrtaje na stanovištvo Vraneške doline i njihove pretke pokreću iste ekstremističke družine i potomci onih koji su vekovima ubijali, pljačkali srpski narod i palili po Vranešu i koji bi ponovo da potpiruju mržnju i prizivaju zlo među komšijama različite veroispovesti.
U pitanju je podmukla revizija istorije na najgori mogući način – izmišljanjem, selekcijom i podmetanjem lažnih dokaza o događajima u Vranešu 1924 godine. Ovo je deo reakcija sa zbora u Tomaševu, meštana Vraneške doline na „Predlog rezolucije o genocidu u Šahovićima 1924. godine nad stanovništvom muslimanske veroispovesti“, čiji su tvorci istoričar Šerbo Rastoder i reis Islamske zajednice u Crnoj Gori Rifat Fejzić, koji je predat poslaničkim klubovima u Skupštini Crne Gore. Od njih se traži da osim osude i priznanja da se od 9. do 10. novembra 1924. godine u Šahovićim, današnjem Tomaševu, između Bijelog Polja i Pljevalja, desio genocid, omogući i podizanje spomen-obeležja na tom području.
Na masovnom zboru meštana Vraneša čulo se kako se pojavio samonametnuti čovek koji piše o njihovoj istoriji i uteruje im u glavu šta je prava istorija o Vranešu i njihovim precima. Njihove pretke naziva najpogrdnijim imenima, potura im da su izvršili bezrazložni zločin nad navodno – nedužnim muslimanima. Oni podsećaju Rastodera da je pre invazije Osmanlija Vraneš bio kraj potpuno naseljen pravoslavcima.
Prema izveštaju muftije bjelopoljskog Mustafe Salihbegovića, ubijena su 92 muslimana. Periša, rođeni brat Boška Boškovića, govori o 76 ubijenih, a komandant vojnog garnizona u Pljevljima, Mihailo Krečković, koji je 10. novembra stigao na teritoriju Tomaševa i prekinuo zločine, govori da je na teritoriji deset sela ubijeno oko 120 ljudi i zapaljeno 45 kuća, predočio je skupu istoričar Bošković.
Meštani Vraneša ističu argumente, poput brojki popisa stanovništva iz 2014. pa 2021. koje govore o velikim migracijama iz Vraneša, ali i onom iz 1925. godine. Takođe, izbora iz 1925. godine, godinu dana nakon „genocida“, kada je glasalo čak 666 pripadnika muslimanske veroispovesti. Na spisku ih je bilo 859. Prema rečima istoričara mr Tadije Boškovića, svi pravoslavci tada glasaju, izašlo bi ih svega 457.
Priče „istoričara“ o oko 300 ubijenih u osveti za likvidaciju policijskog funkcionera Boška Boškovića od, kako se sumnjalo, odmetnika i zločinaca Jusufa Mehonjića i Huseina Boškovića, takođe padaju pred argumentima brojki.
Ukoliko se genocid u Vraneškoj dolini 1924. godine ozbiljno uzme u obzir, to bi moglo da ugrozi komšijske odnose i mir među ljudima različitih veroispovesti u Crnoj Gori. Ovakvi pokušaji revizije istorije samo doprinose daljem podizanju tenzija u društvu, umesto da se radi na pomirenju i zajedničkom životu u miru i slogi.
Međutim, postoji nada da će istina izaći na videlo i da će se revizionistički pokušaji zaustaviti kako bi se očuvala istina i mir među komšijama u Crnoj Gori. Očuvanje istorijske istine važno je za sve ljude, bez obzira na njihovu veroispovest, i mora biti prioritet kako bi se gradilo društvo zasnovano na poštovanju i razumevanju.
