Srpska pravoslavna crkva danas slavi Svetog Aleksija, Čoveka Božjeg, jednog od najznačajnijih svetitelja u hrišćanskoj tradiciji. Sveti Aleksije rođen je u Rimu, za vreme vladavine cara Honorija, kao sin uglednog dostojanstvenika Jevtimijana. Njegovi roditelji su živeli hrišćanskim životom, a otac je, prema predanju, jeo samo jedanput dnevno, po zalasku sunca, pokazujući tako svoju posvećenost i skromnost.
Aleksije je odrastao u bogatstvu i časti, ali je, ne želeći da se prikloni svetovnim vrednostima, odlučio da se oženi. Ipak, te iste noći, on napušta svoju ženu i roditelje. Ukrcava se u čamac i odlazi u Edesu, grad u Mesopotamiji, gde se nalazio poznati lik Isusa, poslat Hristom caru Avgaru. Ova odluka označila je početak njegovog puta ka svetosti.
Nakon što se poklonio tom liku, Aleksije se obukao u prosjačko odelo i proveo 17 godina živeći kao prosjak, neprekidno se moleći Bogu. Njegova pobožnost i skromnost brzo su postale poznate, pa su mnogi dolazili da traže njegov savet i blagoslov. Kada je odlučio da se preseli u Laodikiju, na putu je doživeo nevreme koje ga je odvelo nazad u Rim. Shvativši to kao Božji znak, odlučio je da poseti roditeljsku kuću.
Aleksijevi roditelji nisu prepoznali svog sina u prosjaku koji je došao na njihova vrata, pa su mu dozvolili da živi u kolibi u dvorištu. Tokom sledećih 17 godina, Aleksije je nastavio svoj isposnički život, hraneći se samo hlebom i vodom, dok su ga sluge zlostavljale na razne načine. I pored svega, on je strpljivo podnosio sve nevolje, ostajući posvećen svojoj veri.
Kada mu se bližio kraj života, Aleksije je napisao poruku koju je držao u ruci pre nego što je izdahnuo 30. marta 411. godine. U tom trenutku, u crkvi Svetih Apostola, čuo se glas koji je pozivao na potragu za „čovekom Božjim“. Njegov identitet je otkriven u kući njegovih roditelja, gde je car i patrijarh došli da se raspitaju o ovom svetom čoveku.
Kada su ušli u njegovu sobu, pronašli su ga mrtvog, ali sa licem koje je sijalo kao sunce. Njegovi roditelji su saznali da je taj prosjak njihov sin Aleksije, a njegova nevesta, koja je trideset četiri godine provela bez njega, shvatila je da je to njen muž. Njihova tuga je bila neizmerna, ali su se ubrzo utešili, videvši kako je Gospod proslavio svog ugodnika. Mnogi bolesnici su se iscelili dodirom njegovog tela, a iz njega je teklo mirisno miro.
Aleksijevo telo je sahranjeno u kovčegu od mermera i smaragda, dok se njegova glava nalazi u Svetoj lavri na Peloponezu. Njegova životna priča je inspiracija za sve koji teže duhovnoj čistoći i odricanju od materijalnog sveta. Sveti Aleksije ostaje simbol skromnosti, posvećenosti i duboke vere, a njegovo nasleđe živi kroz poštovanje koje mu se ukazuje u pravoslavnoj tradiciji.
Sveti Aleksije je primer kako vera i odricanje mogu doneti istinsku sreću i ispunjenje. Njegov život podseća nas na važnost unutrašnjeg mira i duhovnog putovanja, koje često zahteva od nas da se odrekemo onoga što svet smatra vrednim. U svetlu njegovog života, možemo pronaći inspiraciju da tragamo za dubljim značenjem i svrhom u našim životima, ne zaboravljajući nikada vrednosti koje su nas oblikovale. Sveti Aleksije, Čovek Božji, blagoslovi sve nas i vodi nas putem svetlosti.
