Desanka Maksimović, omiljena srpska pesnikinja, rođena je 16. maja 1898. godine u Rabrovici, nedaleko od Valjeva. Njen otac Mihailo bio je učitelj, a porodica se ubrzo preselila u Brankovinu gde je Desanka odrasla. Nakon završetka gimnazije u Valjevu, Desanka je pohađala studije u Beogradu, gde je učila svetsku književnost, istoriju i istoriju umetnosti.
Desanka je radila kao gimnazijski nastavnik i profesor u Obrenovcu, Valjevu, Beogradu, Učiteljskoj školi u Dubrovniku i Prvoj ženskoj gimnaziji u Beogradu. Penzionisana je 1953. godine, a pre toga je bila penzionisana i tokom okupacije. Takođe je provela izvesno vreme na studijskom boravku u Francuskoj dvadesetih godina.
Kao književnica, Desanka je prvi put objavila poeziju 1920. godine u časopisu „Misao“ koji je uređivao Sima Pandurović. Objavila je pedesetak knjiga, najviše poezije, ali je pisala i prozu, pripovetke, putopise, roman za decu i bajke. Prevodila je poeziju sa ruskog, francuskog, bugarskog i slovenačkog jezika.
Desankina poezija bila je čista, jasna, iskrena, bez skrivenih poruka, i često je govorila o mladosti, prirodi, osećanjima, ljubavi i rodoljublju. Njen jezik bio je topao, blizak i razumljiv većini ljudi.
Desanka Maksimović je postala član Srpske akademije nauka 1959. godine, a redovna članica SANU postala je 1965. godine. Bila je omiljena kako zbog svog književnog dela, tako i zbog svoje ličnosti i karaktera. Generacije su odrasle uz njene pesme koje su ostale utkane u živote njenih sunarodnika.
Desanka je tokom svog života dobila brojna priznanja, uključujući najviša državna priznanja kao što su avnojevska, Sedmojulska nagrada i nagrada UNESKO-a. Međutim, bilo je priznanja koja je odbila, kao što je spomenik koji su joj podigli njeni Valjevci za života.
Desanka Maksimović preminula je februara 1993. godine u 94. godini života. Njeno delo i lik ostali su neizbrisivi deo srpske književnosti i kulture, a njeni stihovi i pesme i dalje dotiču srca mnogih ljudi širom regiona.
