Kada se u Podgorici spomenu ulice kao što su Bulevar Svetog Petra, Ulica Ivana Milutinovića ili Đure Salaja, nije uvek lako odrediti tačnu lokaciju. Međutim, ako neko kaže da vas čeka kod „Napolitanke“, „Vampirice“ ili „Pet Udovica“, odmah ćete znati gde se nalazite. Ova neobična imena zgrada postala su specifični orijentiri za građane, a ujedno i odraz duhovitosti i kreativnosti stanovnika crnogorske prestonice.
U intervjuu za Euronews Srbija, novinar Milovan Marković objašnjava kako su mnoge od ovih naziva rezultat humora i karaktera Podgoričana. „Nazivi zgrada simbolišu duh građana, a ono što je sasvim sigurno jeste da su ti nazivi često šaljivi i odražavaju vragolasti duh Podgoričana koji su uvek spremni na šalu,“ kaže Marković.
Na primer, zgrada poznata kao „Dva pendreka“ dobila je naziv zato što su u njoj većinom živeli policijski službenici. S druge strane, zgrada „Vampirica“ nalazi se u blizini starog groblja, što je inspirisalo njeno neobično ime. U Ulici serdara Jole Piletića, niz zgrada poznat kao „Pet udovica“ ističe se jer su tada bile među retkim višespratnicama u tom delu grada.
Zgrada koja se naziva „Zgrada mozgova“ smeštena je u blizini, a naziv je dobila zbog toga što su profesori živeli u njoj. Ova imena ne samo da olakšavaju orijentaciju, već i doprinose lokalnoj kulturi i identitetu.
U Podgorici se često može čuti kako zgrade nose nazive prema bojama svojih fasada, poput „Limun“, „Pomorandža“, „Kivi“ ili šarene „Kanarinke“. Ova imena se koriste kao praktični orijentiri, ali i kao način izražavanja kreativnosti i humora.
Marković ističe da je Podgorica, kao grad u razvoju, uvek imala potrebu za orijentirima, te je logično da su ti orijentiri postale arhitektonske karakteristike zgrada. Čak i mlađe generacije nastavljaju da koriste humor u imenovanju, kao što je slučaj sa zgradom „Pogled u budućnost“, koja se nalazi blizu gradskog groblja.
Još jedan zanimljiv primer je zgrada „Splićanka“ u naselju Zabjelo, koja je dobila ime po svojim graditeljima iz Splita, dok u istom naselju postoji i „Seljanka“. Ova imena dodatno obogaćuju lokalnu kulturu i doprinose identitetu grada.
U suštini, imena zgrada u Podgorici nisu samo obične oznake, već refleksija duha i humora građana. Ova imena pomažu ljudima da se lakše orijentišu u gradu, a istovremeno služe kao podsetnik na bogatu i raznolik kulturnu baštinu Podgorice.
Kroz ovaj fenomen, Podgorica pokazuje kako se identitet jednog grada može oblikovati kroz svakodnevne interakcije i kreativnost njegovih stanovnika. Svako od ovih imena priča svoju priču, a kroz njih se može osetiti duh grada i njegovih ljudi. Marković napominje da je važno da se ovaj humor i kreativnost prenose na mlađe generacije, kako bi se očuvala jedinstvena kultura i tradicija koja čini Podgoricu posebnim mestom.
U ovom svetlu, neobična imena zgrada u Podgorici postaju više od orijentira; ona postaju simboli zajednice, tradicije i identiteta, koji se prenose s generacije na generaciju. Ove priče i imena nas podsećaju da grad nije samo mesto, već i zajednica koja živi i diše kroz svoje ljude.
