U Drugom svetskom ratu, porodica Strahinje Živaka pretrpela je velike gubitke. Njegov otac Đorđe, kao i stričevi Uroš i Anđelko, poginuli su u tom periodu. Deda Todor je bio dobrovoljac na Solunskom frontu, gde je takođe izgubio život. Strahinja je saznao za smrt svojih sinova Slobodana i Velimira 14 meseci kasnije, dok je bio zatvoren u logoru. Iako je bio fizički i psihički uništen, odlučio je da sačuva zdrav razum i da se bori da sačuva sećanje na svoju porodicu i sve Srbe iz Konjica koji su pretrpeli slične sudbine.
Rat u Bosni i Hercegovini od 1991. do 1995. godine doneo je strahote i ratne zločine nad srpskim stanovništvom u Konjicu. Od 7.880 Srba, više od 7.500 je protjerano, a oko 200 je ubijeno, uključujući i decu. Preko hiljadu ljudi prošlo je kroz logore, gde su mnogi pretrpeli strašna mučenja. U Izetbegovićevim logorima, neki zatvorenici su proveli četiri godine.
Zločini koje su počinili muslimani i Hrvati nad Srbima u Konjicu bili su nezamislivi. Žrtve su bile podvrgnute raznim vrstama mučenja, uključujući klanje, paljenje, silovanje i druge oblike brutalnosti. Ovaj teror je bio još strašniji jer su žrtve često bile komšije, prijatelji ili čak rodbina. Ovaj obrazac nasilja ponovljen je i tokom Drugog svetskog rata, kada je više od 1.000 Srba ubijeno u Konjicu, a Srbi su nakon rata postali građani drugog reda.
Strahinja Živak je, nakon što je saznao za smrt svojih sinova, odlučio da se bori za istinu o zločinima nad Srbima. Njegov sin Slobodan imao je 35 godina, Velimir 32, a sestrić Branko 28. Strahinja je saznao da su njegovi sinovi poginuli braneći svoje selo od napada muslimanskih i hrvatskih jedinica. Iako je preživeo rat i logor, Strahinja nije odustao od svoje misije da piše i svedoči o stradanjima svog naroda.
Posle rata, Strahinja je napisao više novinskih članaka i knjiga, dokumentujući zločine koje su počinili Hrvati i muslimani. Njegova svedočenja su puna imena, događaja i mesta, i predstavljaju dragocenu istorijsku građu o stradanju srpskog naroda. Strahinja je hteo da ostavi poruku budućim generacijama, upozoravajući ih na opasnosti zaborava i pomirenja sa onima koji su počinili zločine.
Jedna od najtragičnijih priča je o njegovoj porodici. Strahinja je izgubio svoju majku Bosiljku, koja je umrla od tuge, a njegovi sinovi su poginuli boreći se za svoje selo. U logoru je saznao da su njegovi sinovi strijeljani nakon što su se predali svojim komšijama, što je dodatno pogoršalo njegovu patnju.
Strahinja se borio da sačuva sećanje na svoje sinove i da obeleži njihovu žrtvu. Njegovi posmrtni ostaci su zajedno sa ostalim žrtvama pronađeni i sahranjeni 1998. godine, a on se pridružio svom porodici 2014. godine. Njegova priča je simbol stradanja, ali i otpora srpskog naroda, koji je kroz vekove pretrpeo mnoge tragedije.
Iako je Strahinja izgubio sve što je voleo, njegovo svedočenje ostaje kao opomena da se zločini ne zaborave i da se istina mora prenositi budućim generacijama. Njegova borba za pravdu i sećanje na žrtve ostaje inspiracija za sve koji teže istini i pomirenju.
