Naučnici su otkrili najstariji poznati znak prisustva vode u univerzumu, koji potiče iz perioda od 100 do 200 miliona godina posle Velikog praska. Ovo otkriće menja dosadašnje razumevanje o razvoju vode u svemiru, koja se do sada smatrala prisutnom tek oko 780 miliona godina nakon nastanka svemira. Nova istraživanja i kompjuterske simulacije sugerišu da su sastojci potrebni za život mogli postojati mnogo ranije.
Astrofizičar Danijel Vejlen sa Univerziteta u Portsmutu ističe da su sastojci za život mogli biti prisutni u gustim jezgrima oblaka koji su ostali nakon smrti zvezda, čak i u tako ranoj fazi svemira. Na samom početku, svemir je bio sastavljen uglavnom od vodonika, helijuma i malih količina litijuma, dok su složeniji elementi, poput ugljenika i kiseonika, nastajali unutar zvezda tokom njihovog života i eksplozija.
Voda, kao molekul, je prilično slab, što postavlja pitanje o uslovima potrebnim za njen nastanak u ranoj fazi svemira. Vejlen i njegov tim sproveli su simulacije koje su istraživale život i smrt prve generacije zvezda. Astronomi veruju da su rane zvezde bile mnogo veće i da su brže umirale u poređenju sa današnjim zvezdama. Njihove eksplozije, poznate kao supernove, izbacivale su velike količine elemenata, uključujući kiseonik i vodonik.
Simulacije su pokazale da je, kada se materija izbacila u svemir tokom supernova, kiseonik reagovao sa vodonikom i dihidrogenom, stvarajući vodenu paru u oblacima prašine i gasa. Ovaj proces je bio spor zbog niske gustine atoma, ali nakon nekoliko miliona godina, uslovi su se poboljšali, omogućavajući formiranje vode.
Vejlen objašnjava da se voda akumulirala u gustim strukturama, što može značajno uticati na formiranje novih zvezda i planeta. U simulacijama, manja supernova proizvela je vodu u količini koja bi odgovarala trećini mase Zemlje, dok je veća stvorila ekvivalent od 330 Zemalja. Ovo sugeriše da bi planete formirane u jezgru ostataka veće supernove mogle postati vodeni svetovi poput Zemlje.
Astronom Volker Brom sa Univerziteta u Teksasu ukazuje na to da, iako prisustvo vode može pružiti osnovu za život, samo voda nije dovoljna. Postavlja se pitanje koliko rano su se ugljenik i vodonik mogli spojiti kako bi formirali molekule života.
Ovo istraživanje otvara nove perspektive o mogućnosti naseljivosti svemira i sugeriše da bi rani univerzum mogao imati uslove povoljne za razvoj života. Naučnici nastavljaju da istražuju kako su se osnovni elementi povezivali u ranom svemiru, pokušavajući da razjasne kako je život mogao nastati i razvijati se.
