Slobodan Penezić Krcun rođen je 1918. godine u Užicu, gde je završio osnovnu školu i gimnaziju pre nego što je otišao u Zemun i upisao Poljoprivredno-šumarski fakultet. Ubrzo se pridružio revolucionarnom pokretu i 1939. postao član Komunističke partije Jugoslavije. Tokom Drugog svetskog rata istakao se kao komandant i organizator hapšenja Draže Mihailovića.

Nakon rata obavljao je mnoge visoke funkcije u Narodnoj Republici Srbiji, postavši ministar unutrašnjih poslova i predsednik Izvršnog veća. Bio je strastveni navijač Crvene zvezde i ljubitelj lova, te je dugo godina bio predsednik Lovačkog saveza Srbije.

Poginuo je 1964. godine u saobraćajnoj nesreći na Ibarskoj magistrali, zajedno sa visokim republičkim funkcionerima Svetolikom Lazarevićem i Ljubomirom Mijatovićem. Postojale su spekulacije da je njegova smrt bila naručena od strane Josipa Broza Tita, jer je bio nekorektan prema Srbima i kritičan prema Titu.

Njegova smrt ostala je obavijena misterijom, a biograf Venceslav Glišić tvrdi da je Tito naložio istragu koja je imala za cilj likvidaciju Krcuna. Nakon njegove smrti, Srbi su bili uvereni da je ubijen, a kasnije je otkriveno da automobil koji mu je dodeljen neposredno pre nesreće nije imao odgovarajuću dokumentaciju.

Telom Slobodana Penezića Krcuna odana je počast u Beogradu pre sahrane na Novom groblju, gde je sahranjen 8. novembra. Njegova smrt i dalje intrigira javnost, a mnogi sumnjaju u zvaničnu verziju događaja.

Slobodan Penezić Krcun ostaje upamćen kao jedan od najvažnijih političara i revolucionara u Titovoj Jugoslaviji, čiji su život i smrt ostavili dubok trag u istoriji Srbije.