Josif Pančić, poznati lekar, botaničar i prvi predsednik Srpske kraljevske akademije, rođen je na današnji dan, 17. aprila 1814. godine. Pančić je završio osnovnu školu u Gospiću i gimnaziju u Rijeci, gde je stekao solidno znanje iz svih predmeta i naučio nekoliko stranih jezika. Nakon toga, upisao je Višu školu u Zagrebu, gde je studirao filozofiju, ali je zbog nedovoljne zastupljenosti prirodnih nauka prešao na Medicinski fakultet u Pešti.

Pančić je pratio predavanja botaničara Sadlera i doktorirao iz botanike s disertacijom pod nazivom „Tahiologia botanica“. Nakon završetka studija, radio je kao lekar i domaći učitelj u Banatu pre nego što se vratio u Beograd. U Srbiji je postavljen za okružnog lekara i zatražio srpsko državljanstvo.

Pančić se oženio Ljudmilom, ćerkom barona Kordona, s kojom je imao dece. Kasnije je postao profesor prirodnih nauka u Liceju i Velikoj školi, gde je radio do kraja života. Njegova herbarska zbirka danas predstavlja važno svedočanstvo promena u flori Beograda, Srbije i Balkanskog poluostrva u poslednjih 150 godina.

Ideja herbarske zbirke je Pančiću poslužila kao osnova za svoja botanička istraživanja, prikupljanje i opisivanje novih biljnih vrsta. Pančić je prvu zbirku poklonio Velikoj školi u Beogradu 1860. godine, što se smatra osnivanjem prvog herbarijuma u Srbiji. Do danas, njegova zbirka se čuva u Botaničkoj bašti „Jevremovac“ pod imenom „Herbarium Pancicianum“.

Pančićeva zbirka sadrži veliki broj herbarskih listova biljnih vrsta koje je otkrio i opisao, kao i vrsta koje su danas retke ili izumrle. Neki od primeraka u zbirci su jedinstveni dokazi postojanja određenih biljnih vrsta u prošlosti koje više ne postoje u Srbiji.

Zahvaljujući Pančićevim istraživanjima i sakupljanju biljnih vrsta, čuvanje njegove herbarske zbirke postalo je od velikog značaja za botanička istraživanja u Srbiji. Pančićev vrh na Kopaoniku nosi ime po njemu, a na tom mestu se nalazi mauzolej sa njegovim posmrtnim ostacima.

Josif Pančić je ne samo bio istaknuti lekar i botaničar, već i značajna ličnost u srpskoj naučnoj zajednici. Njegov rad i trud u proučavanju biljnih vrsta ostaju važan deo srpske istorije i nasleđa, inspirišući generacije naučnika i istraživača da nastave njegovu misiju o očuvanju i proučavanju prirode.