Kada govorimo o srpskom jeziku, često se spominju turcizmi – reči koje su ušle u naš jezik iz turskog jezika tokom vekova Otomanske vladavine u Srbiji. Međutim, malo ljudi zna da je srpski jezik imao značajan uticaj na turski jezik i kulturu. Na osnovu istorijskih izvora, srpski jezik je imao diplomatski značaj u Osmanskom carstvu. Srpski jezik je bio učen na turskom dvoru u 15. i 16. veku, a postojao je četvorojezični udžbenik za učenje stranih jezika koji je uključivao arapski, persijski, grčki i srpski jezik.

Ovaj udžbenik je bio namenjen princima i onima koji su se pripremali za visoke državne funkcije. Takođe, srpski jezik je bio zabeležen u turskim sultanovim bibliotekama, što ukazuje na njegov značaj u Osmanskom carstvu. Mnoge turske reči su imale srpsko poreklo, a preko 100 reči u savremenom turskom jeziku potiče iz slovenskih jezika. Turski zakoni sadrže i neke srpske pravne izraze, a najviše srpskih reči se može pronaći u rudarskoj terminologiji.

Neki od srpskih izraza koji su ostali u turskom jeziku su „kralj, kraljica“, „četa“, „višnja“, „kosa“, „šapka“, „plug“, „taljige“ i „mazut“. Mnoge od ovih reči su i danas prisutne u turskom jeziku, dok su neke pale u zaborav jer se odnose na pojmove koji više nisu aktuelni. Interesantno je primetiti kako su Turci prilagodili srpske reči i uveli ih u svoj jezik, stvarajući nove izraze kao što su „četadžija“ i „Bodžuk“ za Božić.

Ovaj kulturni i jezički uticaj Srba na tursku kulturu i jezik svedoči o dubokim istorijskim vezama između ova dva naroda. Kako se srpski jezik učio na turskom dvoru i bio zastupljen u visokim društvenim krugovima Osmanskog carstva, jasno je da je srpski jezik imao značajan status i uticaj u ovom periodu. Iako se često ističu samo turcizmi u srpskom jeziku, važno je prepoznati i njegov doprinos turskom jeziku i kulturi, što dodatno potvrđuje važnost jezika kao sredstva povezivanja i međusobnog razumevanja među narodima.