Naučnici su otkrili značajnu deponiju otpada na najdubljoj tački Sredozemnog mora, koja se nalazi na dubini od pet kilometara. Tim istraživača, prema izveštajima grčkih medija, pronašao je plastične boce, čaše, limenke i razne druge vrste otpada na dnu ovog mora, što ukazuje na to da ljudske aktivnosti utiču na čak i najudaljenije delove naše planete.
Najdublji deo Sredozemnog mora se nalazi jugozapadno od Peloponeza, a njegova dužina iznosi 18 kilometara, dok je širina između četiri i sedam kilometara. Ova istraživanja su započela kada je podmorsko vozilo Kaladan, kojim je upravljao Viktor Veskovo, zaronilo u ovu oblast. Tokom tog putovanja, koje je trajalo oko pet sati, Veskovo je snimio video materijal koji je kasnije prosledio međunarodnom timu naučnika na čelu sa Nemcem Georgom Hankeom iz Evropskog istraživačkog centra.
U timu je bio i grčki profesor Jorgos Papateodoru sa Univerziteta u Patrasu, koji je analizirao snimke koristeći specijalni softver. Oni su utvrdili da je otpad na dnu mora sastavljen većinom od plastike, što je poražavajuće. Preliminarni podaci pokazuju da je ovo drugi po veličini sloj otpada ikada zabeležen na dubinama većim od dva kilometra. U proseku, koncentracija otpada u ovom delu Sredozemnog mora iznosi 26.175 komada po kvadratnom kilometru, što je veoma visoka vrednost u poređenju sa svetskim standardima. Najveća zabeležena koncentracija otpada do sada je u Južnom kineskom moru, koja iznosi 55.000 komada otpada po kvadratnom kilometru.
Profesor Papateodoru naglašava da čak 88 posto pronađenog otpada čini plastika, dok ostatak čine limenke, staklene boce i papirne kutije. Ovaj otpad dolazi iz različitih pravaca, uključujući severu iz Jonskog ili Jadranskog mora i jugoistoka iz Istočnog Mediterana. Takođe, deo otpada može biti direktno izbačen sa brodova.
Podaci o zagađenju okeana su alarmantni, jer se procenjuje da u okeanima trenutno ima 5,25 triliona komada plastike, dok samo 269.000 tona pluta na površini. Na svakom kvadratnom kilometru morskog dna, nalazi se četiri milijarde mikrovlakana. Istraživači iz Nacionalnog okeanografskog centra u Masačusetsu, Kara Lavender Lo, naglašavaju da je prvi korak u rešavanju problema pronalaženje otpada.
Naučna zajednica nastoji da razume gde i koliko otpada se taloži na morskom dnu kako bi procenila štetu koju on nanosi lokalnim ekosistemima. Ključno pitanje ostaje da li i koliko toksina plastika ispušta u vodu dok se raspada na morskom dnu. Dok se zna o šteti velikih komada plastike, posledice mikroplastike su još uvek nejasne. Biolog sa Univerziteta u Plimutu, Ričard Tompson, upozorava da veće koncentracije predstavljaju veći rizik od štetnih posledica, te je neophodno locirati deponije otpada kako bi se procenila stvarna šteta.
