Današnji dan pre 31 godine obiluje sećanjem na tragično stradanje mladog para, Srbina Boška Brkića i muslimanke Admire Ismić. Njihova priča oslikava bezuslovnu ljubav i nadu u bolji život, dok su pokušavali da pređu iz Sarajeva u srpski deo grada. Ubijeni su 18. maja 1993. na sarajevskom Vrbanja mostu, a njihova tela su ostala zagrljena na tom mestu dok njihove ubice nisu identifikovane.

Boško i Admira, poznati kao sarajevski Romeo i Julija, postali su simbol suživota i zajedništva u glavnom gradu BiH, iako nemaju spomen-obeležje. Njihova ljubav je započela na Olimpijadi, a nastavila se i tokom rata, uprkos granatama koje su zasule grad. Njihovi roditelji podržavali su tu ljubav, a zajedno su planirali budućnost, venčanje, decu i starost.

Kada su odlučili da napuste Sarajevo i potraže bolji život, Boško i Admira su krenuli ka slobodi. Na Vrbanja mostu, koji je delio grad na dva dela, njihov san prekinut je smrtonosnim metcima snajpera. Admira je sa smrtnim ranama dopuzala do Boška, grlila ga i izdahnula. Njihova tela su sedam dana ležala na „ničijoj zemlji“ pre nego što su ih pripadnici Vojske Republike Srpske izvukli i sahranili ih na groblju u Lukavici.

Nakon završetka rata, tela Boška i Admire su prebačena u Sarajevo i sahranjena jedno pored drugog na groblju Lav. Njihova priča i dalje živi kao simbol bezuslovne ljubavi i nade u bolje sutra, ali i kao podsećanje na tragediju rata i gubitak mladog života. Podsjeća nas na važnost suživota, tolerancije i ljubavi, bez obzira na nacionalnu, versku ili bilo koju drugu pripadnost. Današnji dan je prilika da se setimo Boška i Admire, ali i da nastavimo da gradimo mir i razumevanje među ljudima, bez obzira na njihove razlike.