Velimir Teodorović bio je jedini sin tragično stradalog kneza Mihaila, čija sudbina je nedavno opisana u knjizi dr Radoša Ljušića pod nazivom „Velimir Teodorović – sentimentalna povest vanbračnog sina kneza Mihaila“. Rođen je kao Vilhelm Berghaus kao plod kratkotrajne veze koju je knez Mihailo imao pre braka sa sedamnaestogodišnjom Štajerkom Marijom Berghaus. Mihailo je priznao očinstvo i obezbedio Mariji miraz i kuću, ali nije imao direktnog naslednika sa suprugom Julijom. Velimir je odrastao pod nadzorom Antonija Radivojevića u Beogradu, a nakon očeve smrti se posvetio obrazovanju u inostranstvu.
Odnosi između oca Mihaila i sina Velimira bili su lišeni roditeljske ljubavi, iako je knez redovno primao sina i vodio s njim razgovore. Ipak, Velimir je više ljubavi i pažnje dobijao od svoje tetke Perke i kneginje Julije. Nakon očeve smrti, Velimir je nasledio posed u Negoji i tri kuće, ali nije imao zakonitog naslednika. Bio je muževan, lep, elegantan, ali se nije ženio niti je imao poroda. Umro je 1898. u Minhenu, a njegova imovina je nasleđena od strane srpske države.
Nakon smrti Velimira, osnovana je zadužbina „Veliminarijum“ prema njegovoj želji, koja je postojala do 1971. godine. Cilj zadužbine bio je unapređenje nauke, umetnosti, trgovine, industrije i zanatstva, pružajući pomoć mladima, nastavnicima i unapređujući škole i zavode. Velimir je bio poznat po svojoj darežljivosti i pomoći narodu, te je ostavio trajan trag kao jedan od najvećih dobrotvora u srpskoj istoriji.
Knjiga o Velimiru Teodoroviću služi kao podsećanje na jednu od poslednjih grana dinastije Obrenović, čije se potomstvo u potpunosti ugasilo. Velimir je bio veoma važna figura u srpskoj istoriji, iako je njegov život bio obeležen tragedijom i usamljenošću. Njegova velikodušnost i pomoć narodu ostaju zapamćeni kao deo srpske tradicije i kulture.
